Kamishibai w naszej bibliotece.

            Kamishibai to forma opowiadania, która wywodzi się z Japonii.  Wymyślili ją w XII w. buddyjscy mnisi. Z jej pomocą mogli czytać lub opowiadać jednocześnie większej grupie słuchaczy, także tych, którzy nie znali pisma. W późniejszych czasach wędrowni handlowcy-gawędziarze używali kamishibai, by zachęcić dzieci do zakupu słodyczy. Jeździli oni rowerami od wioski do wioski, pojawiali się także w  parkach i innych miejscach, gdzie przebywały dzieci.

Z tyłu roweru był mały drewniany teatr, w którym przedstawiali swoje opowiadania.

           Dzieci, które kupiły cukierki, mogły liczyć na najlepsze miejsca do oglądania i słuchania. Współcześnie tę niewielką, drewnianą scenę wykorzystuje do celów edukacyjnych w szkołach i przedszkolach. Coraz bardziej docenia się jej walory w zakresie nauczania.

W XX stuleciu Kamishibai rozprzestrzeniała się na tyle intensywnie, że w latach 90. dotarła do Europy,  USA i Kanady, a w ostatnich latach także do Polski.          Największym powodzeniem  cieszy się w takich  krajach, jak Holandia, Francja, Belgia, Włochy, Szwajcaria, Stany Zjednoczone, Kanada.         Kamishibai wywołuje uśmiech na twarzy dziecka podczas opowiadania, przenosi w wybrane miejsca i bardzo skutecznie przekazuje wybrane treści.

Nowe opowiadania mogą tworzyć dorośli i dzieci, indywidualnie, w parach (jeden rysownik, jeden pisarz), w małych grupach lub jako projekt całej klasy. Mogą powstawać w oparciu o oryginalne pomysły, tematy związane z programem nauczania, problemy dzieci, aktualne wydarzenia.

      Przyjemne doświadczenia i przeżycia, mogą także stanowić materiały pomocnicze do nauki (np. języków obcych), propagowania zdrowego stylu życia, profilaktyki zdrowotnej itp.
        Wystarczy umieścić teatrzyk na stoliku lub innym meblu, rozłożyć drzwiczki i zacząć spektakl. Może to być teatrzyk z pacynkami, teatrzyk cieni, kukiełkowy  lub z użyciem wymienianych kolejno ilustracji.